menu
Steeds vaker komen er ouders met (vaak nog zeer jonge) kinderen in mijn praktijk waarbij (bijna) alle Primaire Reflexen uit balans
blijken te zijn.
Zeer ingrijpend om te horen wat deze ouders al met hun kinderen achter de rug hebben en waar ze in vast zijn gelopen.
Oncontroleerbare woede uitbarstingen, geen vriendjes kunnen maken, niet naar school willen, steeds met iedereen ruzie hebben,
zeer veel onrust, grote moeite met automatiseren (tafels leren) en lezen. Leraren op school die het ook niet meer weten.
Op vele gebieden lopen de kinderen -en daarmee ook hun ouders- vast. Met als gevolgen angsten, onzekerheden, negatieve
bejegening en niet goed mee kunnen komen op school. Ouders die aan het einde van hun latijn zijn, om moedeloos van te worden.
Ouders weten gevoelsmatig dat hun dochter of zoon meer kan dan wat het laat zien aan gedrag. Ze worden van het kastje
naar de muur gestuurd en hebben soms al een hele reeks aan therapieën en oefeningen achter de rug die wezenlijk geen
verbeteringen van de situatie gebracht hebben.
Nog steeds kan ‘men’ er de vinger niet op leggen wat er nu precies aan de hand is.
Deze kinderen hebben al op zeer jonge leeftijd bijvoorbeeld het predicaat ‘Autisme of AD(H)D’ opgespeld gekregen en is er medicatie
voorgeschreven. Dit laatste is zeker voor het jonge lichaam dat nog in ontwikkeling is desastreus.
Als de kinderen het traject voor het inhiberen van de Primaire Reflexen in gaan zien de ouders veranderingen waarvan ze niet
wisten dat deze mogelijk waren.
Zowel op school als ook binnen het gezin ontstaat veel meer rust en hun docher of zoon komt steeds meer tot bloei. Vaak wordt er een
inhaalslag gezien en gaan de kinderen zich vaardigheden eigen maken waar zij door het ongeremd zijn van de Primaire Reflexen
geen mogelijkheid toe hadden.
Ouders staan er versteld van dat er -op het eerste gezicht- een zo simpele en weinig invasieve methode is om de disbalans in het
lichaam te herstellen.
‘Onbetaalbaar’ hoor ik vaak op de laatste afspraak als het hele traject afgerond is en men een paar maanden later voor de
afrondende stress release komt. Hadden wij dit maar eerder geweten dan was ons en ons kind veel leed bespaard gebleven.
Resultaat is dat veel ouders er zelf ook voor kiezen om het voorbeeld van hun kind te volgen en ook bij hen de Primaire
Reflexen te laten inhiberen.
Hoe mooi is het dat er steeds meer gezinnen zijn waarvan alle gezinsleden het traject van inhibitie hebben doorlopen.
Een ieder gun ik het om de wezenlijke oorzaak van problemen aan te pakken verder te kijken dat wat er
over het algemeen via reguliere gezondheidszorg wordt aangeboden. Dit vergt van ouders moed, vastberadenheid en geloof in hun kind.
Gelukkig zijn er steeds meer kinderen met zulke ouders, dit met zeer bijzondere resultaten tot gevolg.